Menselijke maat 2

Na het werk terug naar huis. Ik ben moe! Dat merkte ik vanochtend al toen ik -moe en ook nog eens gehaast- mijn boodschappen deed bij de AH. Ik scande snel de spullen, en stopte alles in mijn tas. Shit, bij de zelfkassa gaat het rode lampje branden. Controle…daar heb ik nou echt geen tijd voor! Gelaten laat ik het uitpakken van m’n tas over me heenkomen, ik heb toch alles gescand, dus zal zo wel weer verder kunnen met betalen. Maar nee hoor, er klopt iets niet. Alles uit mijn tas dus, en ook een reprimande van de controlemevrouw. Ik maak excuus, maar krijg geen begripvolle reactie terug. Dat had ik -als trouwe en betrouwbare zelfscanner- eigenlijk wel verwacht. ”Kan gebeuren mevrouw” had toch ook gekund? (Helaas, geen menselijke maat).
Gelukkig is daar aan het eind van deze werkdag de conductrice van de NS. Ik bedenk me -op weg naar het perron- dat ik vergeten ben in te checken. Geen probleem, dan doe ik het op het perron zelf. Daar staan toch ook van die incheckpoortjes, net als op station Arnhem? Nee dus, op dit station niet. Maar mijn trein vertrekt over 3 minuten, ik wil graag naar huis en ik ga echt niet meer terug naar die poortjes in de hal. Ik vraag hoopvol aan de conductrice of ik misschien op haar apparaat kan inchecken. Helaas. En nee, ze kan me ook niet gratis laten meereizen. Tja, snap ik. Maar instappen terwijl ze weet dat ik niet heb ingecheckt, dat kan ik nu ook niet meer maken. En terwijl ik al bijna zover ben dat ik toch maar terug naar de hal ga, biedt ze mij de reikende hand: als ik nu achterin de trein instap en bij het volgende station op het perron gauw even incheck (en ja, het station daarna mag ook nog), dan begint zij vooraan met controleren en komen we elkaar niet tegen. Wat een topoplossing, ik ben blij!