Zomaar om

Ik maak onderweg naar mijn werk van alles mee. Niet elke dag, maar gisteren weer eens wel. Met een nog redelijk slaperig hoofd (het was geen verkwikkende nachtrust geweest) kwam ik opeens oog in oog te staan met….een omgevallen boom. Niks bijzonders denk je? Nou, toch wel. Het blad van de boom zag er fris en groen uit en het had in de nacht of vroege ochtend toch echt niet gestormd. Een boom kan toch niet omvallen van teveel regen? Raadsels.
De boom versperde niet alleen het fietspad, maar ook het naast gelegen zandpad en de berm aan beide kanten. Het was echt een joekel, die boom. Wat het extra spannend maakte, was dat ik zo 1-2-3 geen uitweg zag. Geen sporen van mensen die al voor mij geprobeerd hadden om de boom heen te komen. Alleen maar modder, en dik, nat struikgewas. Geen vers gebaand paadje te bekennen! Zou ‘ie dan kort tevoren zijn omgevallen? Stel je voor dat ik daar dan net gefietst had! En dat alles in de vroege ochtend, in een stil bos. Wat zal ik doen…. een stuk terug fietsen en een andere route nemen? Dat doe ik nooit! (ik houd van verder gaan). Mijn fiets over de boomstam heen tillen? Hmmm, lukt me niet. Dan maar het struikgewas rechts van het pad in, met fiets en al! Gelukkig heb ik m’n mooie schoenen in de fietstas zitten. De schoenen aan m’n voeten kunnen wel tegen een stootje. Hupsakee!
Tot m’n verrassing heb ik -als ik weer op het fietspad sta en terugkijk- een mooi uitzicht op het frisgroene blad van de boom en het donkere bos daarachter. Nog gauw even een fotootje maken. Verder fietsend mijmer ik over de symboliek van dit alles. Gezonde en toch omgevallen boom. Onverwacht. Stemt tot nadenken. Die uitdagingen geeft. En een nieuw vergezicht biedt.